Community meal, inbreken en moederdag

6-5-16
Another new day.. Wat gaat de tijd pijlsnel. Ik ben alweer meer dan 2 maand in Ethiopië. De regen is opgehouden gelukkig. Het is weer super warm. De regen heeft grote gaten in de wegen geslagen. Het zat in de bajaj al niet heel comfortabel, nu is het helemaal hotsen en knotsen tegen elkaar op.

Op school gaat ook nog steeds goed. Ik word steeds meer juf. Soms zijn dingen nog lastig. Gideon is de oudste en heeft niet echt leeftijdgenootjes die hem met bepaalde dingen kunnen corrigeren. Hij denkt dat hij alles kan af en toe. Zoals vandaag had hij niet zo goed geleerd voor zijn topo repetitie. Hij haalde een 7,5 wat zijn laagste cijfer tot nu toe is. Hij haalde zijn schouders op en zei dat het alsnog hoog genoeg was. Ik werd een beetje boos en mopperde een beetje dat hij beter zijn best moet doen en beter kan. Vervolgens zat hij meteen in de put omdat hij een heeeel slecht cijfer had gehaald en hij kon niks enzovoorts… Zucht, ook niet de bedoeling van mijn preek.

Wat ik wel grappig vind om te merken is dat ze veel beter kunnen inleven in de bijbelverhalen dan Nederlandse kinderen. Dat maakt het wel makkelijk voor mij. Zoals het verhaal over de rijke man en Lazerus. Ze zien hier dagelijks mensen die honger hebben. De rijke mensen kun je natuurlijk goed op jezelf betrekken, dat wij het veel beter hebben dan de mensen hier. Wat dat betreft maakt het wel makkelijker dat ze zich er iets bij kunnen voorstellen. Wel grappig die opmerkingen of vragen erover. Evalynn: ‘Moeten wij die man bij Zuqala vanavond vragen of hij bij ons komt eten?’ (er staat altijd een oude man bij een bajajstop te bedelen) Gewetensvraag. Ergens zou dat natuurlijk wel moeten. Elke keer als ik langs de bedelaars loop, voel ik me schuldig. Loop ik dan als rijke blanke, steil langs de mensen heen zonder ze een blik waardig te keuren. Ze hebben hier geen overheid of iets waar ze op terug kunnen vallen als ze geen werk hebben. Er is hier ook een grote werkeloosheid. Erg moeilijk voor de mensen om een baan te vinden. Rond de 70 procent is hier analfabeet. Ik verbaasde me er eerder al over dat als je bij een restaurant iets besteld, de ober niks op schrijft. Waarschijnlijk doordat hij niet lezen of schrijven kan.
In Pyramid hotel kan er een ober wel schrijven. Hilarisch. Krijg ik een bonnetje met een verhaaltje er achterop; Hy my siseter, (iedereen noemt me hier sister) may name is Getu, her is my telephone number; 09… cal me, tax may siseter. Dat Engels is hier echt lachwekkend. Pas zag ik een bordje langs de weg; ‘School (weet de naam niet meer) Kinderkarton. Ik zou de juf Engels eruit schoppen geloof ik..


7-5-16

Community meal bij Pim en Gerdine! Voor de promotiefilm ben ik daar aan het filmen geweest. Wat was dat gaaf! De maaltijd was voor mensen die het heel arm hebben en dus niet elke dag eten hebben. Ja, dat bestaat écht in Afrika. Ze hadden op ongeveer 60 mensen gerekend. Er kwamen er 120! Gelukkig was er genoeg eten. Het doel van deze community meal is dat de mensen elke dinsdag en vrijdag naar de compound van de stichting komen voor de inloopmiddag. Dan wordt er geëvangeliseerd en dan kunnen mensen ook daadwerkelijk geholpen worden met eten of kleren. Ze hebben de mensen gewoon op straat mondeling uitgenodigd. Wat gaaf en ontzettend verdrietig tegelijk om die mensen al het eten naar binnen te zien schrokken. Er was een man die met 1 rugzakje die op de grond zat te glimmen. Het rugzakje was alles wat hij bezat. Hij had zelfs geen huis.. In Nederland bestaan er ook genoeg zwervers maar daar is het redelijk veilig om op straat te leven. Hier is het werkelijk overleven..

Op de terugweg van Dukem naar Debre Zeyit begon de stortregen. Zucht. Nadat ik 2 rondjes met een bajaj mee was geweest moest ik er toch echt uit van de man. Soppend met mijn slippertjes waadde ik door het water dat tot mijn enkels inmiddels stond. Aangekomen bij de poort ontdekte ik dat Geerten en Marleen niet thuis waren. En ja, ik had geen sleutel bij me…. Stond ik dan. Helemaal verzopen en aan het verzuipen. Tenslotte ben ik naar het winkeltje verder op in de straat gaan schuilen onder het kleine golfplaten afdakje. Niet dat ik daar droog stond maar het was in ieder geval iets beter dan niets. Naast het winkeltje zit een kapperszaakje. De kapper wenkte me naar binnen. Op de kappersstoel zat een aardige en wat oudere man die een tegen me begon te praten. Ik vertelde dat ik m’n huis niet binnen kon komen. Meteen werd ik uitgenodigd in zijn huis. Samen met zijn vrouw en dochter mocht ik mee doen met de koffieceremonie. Dapper heb ik weer 4 bakjes koffie naar binnen weten te werken. Iehw, kan er maar niet aan wennen. Ze hebben me meteen Amhaarse les gegeven. Ik vertelde dat ik geen sleutel bij me had en dat ik niet binnen kon komen. Ze hebben het verhaal in Amhaars aangeleerd. Ik ben het nu al weer kwijt geloof ik.. Ik ben daar elke zaterdag om 4 uur uitgenodigd voor de Amhaarse les. Als ik thuis kom, kan ik vloeiend Amhaars hoop ik . Op een gegeven moment is het eindelijk droog geworden. Na de mensen uitvoerig bedankt te hebben stapte ik op. (ik kan er toch geen uren blijven zitten?!) Bij de poort aangekomen ontdekte ik zuchtend dat ze nóg niet thuis waren. Ik keek omhoog. Oeps, die poort is hoog.. Met grote pijlpunten erop… Toch maar is een poging doen. Ik schopte mijn slippers uit en probeerde grip te krijgen. Er kwamen wel 10 kinderen kijken. Een jongetje heeft me geholpen halverwege de poort te komen. Op dat moment stonden er wel 30 mensen te kijken, hoe ik probeerde op ‘eigen’ compound in te breken. En ja, op een gegeven moment was ik zover dat ik bij de grote spijlen kwam. En toen zat ik met mijn kleren vast. Ik denk dat er toen al wel 50 mensen stonden. Ik kon me bijna niet meer bewegen. Toen ik me los had gerukt, viel ik half weer terug op de grond. Zucht. Vervolgens kwam er een klein lenig jongetje naar voren die het wou proberen. Ik haalde m’n schouders op. Óf ik stond nog 2 uur voor de poort te kijken, óf het jongetje krijgt het voor elkaar met het risico dat hij vaker komt. En dan ongemerkt. Ik keek ‘m aan. Zo’n klein schattig jongetje. Vooruit dan maar. Het jongetje klom met wat hulp zo over de poort heen. Binnen een paar seconde had hij de poort van binnenuit zonder sleutel open gedaan. Hij kon het wel vaker gedaan hebben…. Gelukkig had ik vergeten mijn kamer op slot te doen. Soort van gelukkig dan.

8-5-16

Moederdag @ huize Wassink. Wat een hilariteit. Moeders mocht echt niks doen dus Geerten en ik stonden er voor. ’s Ochtends brood halen en tafel dekken lukte nog prima. Toen kwam de koffie. Marleeeeen, waar staat …? (x10) Vervolgens werd er een warme maaltijd op tafel verwacht. Dat zouden Geerten en ik samen doen. We gingen wraps maken. Dat is nl. mijn lievelingseten. Hier kennen ze de tortilla’s niet dus moest de wrap zelf ook gemaakt worden. Marleeeheeen, hoe moet …..? (x50) Moet dit.. NEEEE! Oeps, te laat (x3) Het zag er uiteindelijk niet uit maar van de kinderen mocht ik het vaker maken. Het was inderdaad errug lekker. Ik had er best plezier in en heb aangeboden elke zondag te koken. Dat wordt nog wat.. Omdat Geerten en ik meer dan een uur in de keuken hebben gestaan, hadden we toch echt geen zin meer om af te wassen. Dat zijn de kinderen nu aan het doen. Ik ben benieuwd of er werkelijk iets schoon wordt…